David en de "Superboys"

Eigenlijk doet David liever niet mee aan interviews over vrijwilligerswerk. Hij hoeft er geen applaus voor te krijgen. Hij doet het gewoon omdat hij het wil. Toch ging hij overstag, want er is altijd ruimte voor meer enthousiaste vrijwilligers. En het doen van vrijwilligerswerk is zo verrijkend dat hij er na vijf onwennige minuten met verve over vertelt.

David is trainee bij het ministerie van VWS. Naast deze drukke baan begeleidt hij in zijn vrije tijd de jongensgroep Superboys voor jongens tussen de 17- 35 jaar met een verstandelijke of lichamelijke beperking. De jongens zijn zelfstandig genoeg om met het openbaar vervoer te reizen en elke maand mee te doen aan een uitje: van bowlen tot lasergamen, van poolen tot karten en van uit eten gaan in een restaurant tot een barbecue op het strand of in het park met de Supergirls.

“De activiteiten van de vriendengroep Superboys zorgen ervoor dat de jongens niet in een sociaal isolement terecht komen. Ze vallen tussen wal en schip als het gaat om sociale contacten. Sommigen hebben geen werk, anderen hebben geen school en veel zijn sociaal niet heel handig. Dan is het best lastig vrienden maken. Daar zijn wij voor. Met de Superboys doen we leuke dingen. Daarmee helpen we ze een handje bij het maken van contact.”

David doet het vrijwilligerswerk al sinds 2012 en was 18 toen hij begon. Niet uit idealisme destijds, nee hij meldde zich uit puur eigenbelang aan. Hij wilde graag Geneeskunde studeren, werd een keer uitgeloot en hoorde dat vrijwilligerswerk het heel goed doet op je CV. “Het zou mijn kansen vergroten. Want het geeft aan dat je betrokken bent bij de maatschappij en je iets over hebt voor een ander”, zegt David. Zo groot als het eigenbelang, zo groot werd ook de liefde voor het vrijwilligerswerk. “Ik merkte eigenlijk meteen dat ik er heel veel energie van kreeg. Ik vind het oprecht heel leuk die jongens te begeleiden en ik ben, ook nadat ik drie keer was uitgeloot voor Geneeskunde, bij VTV gebleven. Ik heb met sommigen een vriendschapsband; we zijn maatjes. Ze kunnen bij mij voor alles terecht, als een grote broer. Dat is heel waardevol. En soms zeggen ze dat ook: ‘Ik vind je echt tof’ of ‘Ik heb je advies opgevolgd’. Hartverwarmend.”

Het doel achter het helpen van deze jongens is voor David groter dan alleen het organiseren van activiteiten. “Het gaat om vrijheid en gelijkheid en mee kunnen doen. Deze jongens hebben tal van beperkingen en barrières om succesvol te worden – welke definitie je ook maar wilt hanteren voor die kreet. De uitjes nemen die barrières weg, doorbreken de vicieuze cirkel en geven perspectief. We vertellen ze hoe je een kaartje voor de bioscoop koopt, hoe je betaalt voor een drankje… die lessen zijn ook belangrijk”, vertelt David.
Hij is de gangmaker van de groep. “Ik zorg er samen met andere vrijwilligers voor dat de jongens zich thuisvoelen in de groep en dat ze kunnen meedoen. Soms lopen gesprekken niet lekker, en dan geef ik een voorzetje. Of zie je een van de deelnemers in een hoek zitten. Dan betrek ik die er actief bij. Het is aan ons om een eenheid te smeden en verbindingen te leggen. Vaak denk je: ik ben maar een begeleider. Tot je een keer afwezig bent. Dan word je overstelpt met vragen waar je was.”

Zoveel als de Superboys aan de uitjes hebben, zo waardevol is het ook voor David. “Ik kreeg een keer een groot schilderij van deelnemer met het syndroom van down. Abstracte cirkels met in het midden een glimlachend poppetje. Ik vroeg: ‘Wat betekent het?’ De jongen zei: ‘Ik weet het niet. Hij is gewoon blij’. Zo mooi, dat is dus de manier hoe hij het leven ziet. Hij begrijpt zijn omgeving niet en is gewoon gelukkig. Voor mij is het vaak een reality check: Ik ben gezegend met zoveel meer ‘op papier’ en ben niet half zo gelukkig als de Superboys. Dit werk maakt mij een completer mens. Je haalt er vreugde uit en leert lessen voor het leven.”

David denkt bij het doen van vrijwilligerswerk vaak aan de les van zijn vader. Zijn van origine Egyptische vader stond altijd voor iedereen in de buurt klaar. “Ik had wel eens het idee dat er werd geprofiteerd van zijn goedheid. Maar mijn vader zei altijd: ‘Doe nooit iets voor een ander om er zelf profijt uit te halen. Doe het vanuit je hart en verwacht er niets voor terug. Dan heb je innerlijke vreugde en kun je nooit teleurgesteld raken.’ Dat heb ik ook met deze jongeren. Ik krijg waardering en zo’n schilderij is heel gaaf, maar voor mij is het normaal dat ik ze begeleid. Ik doe het uit liefde.”

Voor David is het beste advies dat hij heeft meegekregen: ‘Behandel deze mensen niet anders dan anders, want dat zijn ze niet’. “Natuurlijk hebben ze een beperking, maar behandel ze niet aan als kleuters, want dan creëer je juist een gevoel van ongelijkheid. Behandel ze als ieder ander en geloof in hun kunnen. Dan gaan ze er zelf ook in geloven en naar gedragen. Daarvoor moet je soms de juiste mensen tegenkomen aan wie je je kunt optrekken, dat is heel belangrijk. Dat weet ik uit eigen ervaring. Ik geloof in eigen kracht en veerkracht, maar ik geloof ook heel erg in de juiste mensen tegenkomen die jou dat ene duwtje geven.”

VTV heeft vijftien vriendengroepen die elkaar doordeweeks zien. De vriendengroepen zorgen ervoor dat mensen met een beperking kunnen meedoen aan de maatschappij. Dat gaat niet altijd voor iedereen vanzelf. Daar heb je soms een zetje voor nodig vanuit een organisatie. Een vriendengroep bestaat vaak uit 8-12 mensen. De Superboys komen elke eerste vrijdag van de maand van 19-21 uur bij elkaar.